De vijfde week

De vijfde week

Aan het eind van deze week schrijf ik dit.

Nadat er in week 4 besloten werd om in week 5 te stoppen met prednison, kreeg ik op maandag geen pillen meer. Wat een opluchting. Dit was een van mijn doelen om te halen. Gelukt.

Nu even afwachten hoe het lijf reageert.

Na het halveren van de prednison had ik wel wat meer irritaties, dus hoesten en slijm. Maar nog niet vervelend en verstoorde ook mijn nacht rust niet. Maar na het helemaal niet meer slikken van Prednison werd het wel wat meer. Ook weer in de nacht. Als ik nachts moest plassen, komt van het vele water drinken en natuurlijk de leeftijd, ga je vanzelfsprekend van horizontaal naar verticaal en terug. Daar gaat het fout. Dan neemt de irritatie heel erg toe. Heb dan ook wat zwaardere hoestbuien en vaker. Er was zelfs een nacht waarbij ik voor mijn gevoel weer terug bij af was en het leek er op of ik weer moest kiezen voor prednison.

Maar na een gesprek met de artsen afgesproken om dat niet te doen. Wat meer puffen en eventueel een verneveling voor de nacht. Even aankijken. Moet rustig aan doen. Geen dubbele cijfers in de kilometers.

Op de zaterdag voor eerste pinksterdag, voel ik mij weer redelijk tot goed. Een flinke wandeling gemaakt naar Davos vanaf de kliniek. Ook in Davos nog wat gewandeld en boodschappen gedaan. Shampoo, gel en wattenstokjes waren op. Kom je uiteindelijk toch, met enkele tussenstops, uit op 11,9 km.

Zat wel even koffie drinken bij op het terras, lunchen bij de Chinees en ook maar even bij de kapper geweest. Was nodig. Had struik andijvie op de kop.

Vandaag, eerste pinksterdag, rustig beginnen. Even tikken op de laptop. Blog bijwerken. Vanmiddag gaan we naar een stadje. Even kijken. Mss met de lift op en neer. En ook nog wat meters maken. Hopelijk blijft het droog. Verwachting is regen en onweer. Nu is het bewolkt, maar wel lekker warm.

Morgen nog geen programma. Is vrije dag voor de artsen en verpleging. Dus voor ons ook. Denk weer een wandeling uitzoeken. En genieten van dit fantastische land. Contrasten in overvloed. Van groene weilanden op de bergwanden naar rotsen, sneeuw en bossen. Echt geweldig.

Ook in Zwitserland hebben ze een vaste tijd dat de koeien weer naar buiten mogen. Overal hoor je de bellen die om hun nek hangen. Ik zou er gek van worden. Ik snap het wel dat ze deze hebben. Anders kun je ze nooit meer vinden tussen de bomen en op de verschillende hoogtes.

Op naar week 6, 5 down and 3 to go.

Komende week hard werken aan de conditie, als de astma het toelaat nu de Prednison eraf is.