De laatste week

De laatste week

Deze week bestond uit de laatste gesprekken met de specialisten. Met Psycholoog, Maatschappelijk werkster, Fysio en Dokter besproken wat er allemaal bereikt is en wat ik moet doen om mijn fysieke gesteldheid vast te houden of zelfs te verbeteren.

Ook nog logfunctie test gedaan. Wederom kom ik daar niet goed uit de verf. Kan simpelweg niet goed genoeg en krachtig genoeg in en uit blazen. Toch wel slecht gevoel aan over gehouden.

Volgens zeggen zou het aan mijn stembanden kunnen liggen. Dus wordt ik verwezen naar de logopedie.

Ook van de dokter te horen gekregen dat mijn eosinofiele weer verhoogd zijn. Is wel een dingetje. Hoogst waarschijnlijk aan de biologicals.

► Sinds enkele jaren kunnen we ook monoklonale antilichamen, de zogenoemde biologicals (medicijnen waarin eiwitten zitten die gemaakt zijn in levende cellen of bacteriën), voorschrijven bij bepaalde vormen van ernstig astma. Het doel van deze behandeling is de prednison af te bouwen en idealiter te stoppen.◄

Toch mijn opname met een positief gevoel afgesloten. Al heb ik na afgelopen woensdag een aantal slechte dagen achter de rug. Het was heel benauwd weer. Veel hele warme momenten afgewisseld met onweer en bakken met regen. Hoorde van veel mede patiënten dat ze ook deze klachten hadden. Begon aan mezelf te twijfelen.

Ik merkte het op woensdag. Ik ging een uurtje lopen na het eten om de benen te strekken en een luchtje te scheppen. Naar beneden ging het prima. Maar terug omhoog leek het wel of ik terug was bij week 2, waar het helemaal fout ging.

Het weer knapte op en donderdag was het met de gesteldheid weer goed.

De dinsdag was de vaste wandel dag. We hebben van Clavadel naar Sertig gelopen, via mijn befaamde Tipi tent. Zeer mooi stuk ook. Laatste deel door het bos. Gelukkig op tijd op de bestemming, waar het busje klaar stond, voor de regen.

Het vertrek staat geplant op voor de zondag. Met dat idee was het eigenlijk de laatste 2 weken aftellen. Moeilijk om motivatie te vinden voor enige activiteit. Loom en weinig zin. Naar huis gaan was het enige waar nog aan gedacht werd. Sommige dingen moesten gedaan worden. Het is ook goed om je programma af te werken en wandelingen te maken als je geen zin hebt. Moet ik thuis ook doen.

De laatste vrijdag tijdens de fitness met Jermain wat aan boks oefeningen gedaan. Hij is kickboks trainer van zijn zoon. Erg leuk om te doen en geeft erg veel voldoening. Krijg je weer zin om aan de slag te gaan in de boks school.

Om de opname af te sluiten zijn we met een aantal de Parsenn op geweest. Is een treintje die je in etappes brengt naar ruim 2600 meter. Over zwaar ademen gesproken. Op die hoogte is er nog minder lucht.

Eigenlijk stond de wekker op de dag van vertrek op 0600 uur. Maar zoals wel vaker eerder wakker. Dan maar er eerder uit en de laatste woorden in de blog zetten.

Dit was het bezoek aan het NAD in Davos. Heel bijzonder. Het kan altijd slechter met de gezondheid. Dat heb ik wel gezien aan de mede patiënten. Hoop nooit meer terug te gaan. Niet vanwege de omgeving of de medewerkers. Daar mankeert niets aan.

Bedankt voor de kaarten en de berichtjes die ik van jullie heb mogen ontvangen. Heeft steun gegeven. Leuk dat jullie mij gevolgd hebben. Maar er is altijd een “END” aan een verhaal. En dat is dit ook. Tot ziens.